Το εργαστήριο άνοιξε το 1924 ο Κώστας Μεζαρντάσογλου, Μικρασιάτης, που μετά την Καταστροφή εγκαταστάθηκε στη Δραπετσώνα. Ο Μεζαρντάσογλου εργαζόταν σε χαλβαδοποιϊα της Μικράς Ασίας, όπου έμαθε την τέχνη του παραδοσιακού χειροποίητου χαλβά.
Λίγα μέτρα μακριά από εκεί που σήμερα γίνεται καθημερινά η παραγωγή, σε μια ξύλινη παράγκα απ’ αυτές που κυριαρχούσαν στην περιοχή την εποχή εκείνη, ο Κώστας ξεκίνησε να παράγει χαλβά, χρησιμοποιώντας υποτυπώδη μέσα.
Λίγα χρόνια μετά, το κράτος παραχώρησε με κλήρο στους πρόσφυγες, ένα κομμάτι γης. Του Κώστα παραχωρήθηκε μια λουρίδα γης (10 μέτρα Χ 3 μέτρα), κατασκευάζοντας εκεί το κτίριο όπου και σήμερα βρίσκεται το εργαστήριο. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, την τέχνη έμαθε δίπλα του ο γιος του Γιώργος, που τροποποίησε το όνομα σε Μεζαρντάς. Τελικά, ανέλαβε πλήρως την παραγωγή, όταν ο πατέρας του Κώστας δεν μπορούσε λόγω ηλικίας να συνεχίσει να κάνει την σκληρή δουλειά.
Το 1984 ο Γιώργος συνεργάστηκε με τον Ευμόρφιο Κοσμίδη. Όταν αποσύρθηκε λόγω σύνταξης, το 1986, τη θέση του πήρε ο Νικόλαος Γαβρίλης, με καταγωγή επίσης μικρασιάτικη και με σπουδές ναυπηγικής, που «ναυάγησαν» καθώς «αναδύθηκε» το μεράκι του για τον χαλβά. Από το 2002 όταν συνταξιοδοτήθηκε ο Ευμόρφιος Κοσμίδης, ο Νικόλαος Γαβρίλης διατηρεί μέχρι σήμερα με τους συνεργάτες του τη «μοναδική» χαλβαδοποιία που έχει απομείνει από τις πολλές που υπήρχαν άλλοτε στον Πειραιά.